Üvey babam geçen baharda vefat etti ve onun iPad’i bana miras kaldı. Cihazı sıfırlamadığım için içinde Jeff’in eski Facebook hesabı, kısa mesajlar ve e-postalar var. Evin içinde onun XXL kedi tişörtü ve bej pantolonuyla dolaşıyormuşum gibi garip hissettirebilir. Ama telefonumun bildirimlerinin dikkatimi dağıtmadığı bir yer olmasını seviyorum.
Bir gece iPad’de haberleri okurken daha önce aklıma gelmeyen bir uygulama dikkatimi çekti: Fotoğraflar. Jeff vefat edeli birkaç ay olmuştu ve ben onun Gmail ve Facebook mesajlarını çoktan kontrol etmişken (yazacak bir şey yok), bunu kaçırmıştım. Yaklaşık üç saniye durakladım -önce annemden izin almalı mıyım diye merak ettim- sonra baktım.
Bir aile üyesi öldüğünde, yaslı kişi tavan arasındaki kutuları karıştırır, eski hikayeleri içeren albümlere ve hatıralara bakardı; Bugün sevdiklerimiz öldüğünde, büyük olasılıkla arkalarında sayısız dijital kırpıntı bırakıyorlar: kısa mesajlar, sesli mesajlar, e-postalar, ekran görüntüleri, yapılacaklar listeleri, gizli olanlar da dahil sosyal medya hesapları.
Biri öldüğünde geride bırakılan dijital kırıntılara dayanarak başkalarının aileleri veya arkadaşları hakkında neler öğrendiğini duymak istiyoruz. Keşfettiğiniz bir fotoğrafı, e-postayı, Facebook mesajını, taslak notu veya başka bir dijital bilgiyi paylaşın ve ondan ne öğrendiğinizi bize bildirin. (Aşağıdaki forma bakın.)
Tavan arasındaki kutular gibi, bu dijital mesajlar akrabalarımız hakkında belki de bilmediğimiz hikayeler içeriyor. Büyükbabam öldükten sonra annem, onun 2. Dünya Savaşı sırasında ordudan eve gönderdiği mektuplara baktı ve onun savaş sırasında koşer kalma çabalarını öğrendi. O mektuplar her zaman oradaydı, ama şimdi ağırlıkları artmıştı.
Üvey babam vefat ettikten sonra, ailemiz bakmak için onun eski fotoğraflarını çıkardı.Kredi…Barbara Strauss’un izniyle
Ancak, küratörlüğünü yaptığı albümlerin ve eski nesillerin özenle yazılmış mektuplarının aksine, bugün geride kalan dijital artıklar genellikle spontane ve düzenlenmemiştir.
Üvey babam çok hastalandı ve ondan önce boş zamanının çoğunu yatakta okuyarak geçirdi, o kadar çok fotoğrafının yatarak çekilmiş gibi görünüyordu. Fotoğraflar uygulamasına baktığımda çok sayıda ayak çekimi gördüm. Görüntülerin çoğu, kasıtlı fotoğraflardan çok rastgele ekran görüntüleri gibi görünüyordu.
Ayaklar, ayaklar, ayaklar ve sonra patlama – Jeff’in yüzünün bir dizi yakın çekimi, başı hastane yatağında. Jeff hastanede özçekim yaptı mı? Yemin ederim birinde gülümseme gördüm.
Geri dönmeye devam ettim. Eski fotoğrafların çoğu ya annemin ya da kedileri Basil ve Oregano – kısaca Reggie’ye aitti. Onlara isim vermek dışında, annem bu kedilerle hiçbir zaman fazla bir şey yapmak istemedi. Ama Jeff’in gözleri onun üzerindeydi ve Reggie ne zaman bir şov izlerken ya da dergi okurken kucağına çıksa ve annem kazara onu okşarsa, Jeff o anı yakaladı.
Yıllar boyunca annemin mutfakta durup kıyafetleri denediği birkaç gösteri de oldu. Bir partneri mutlu etmek için gereken bu fotoğrafları hayal etmeye zorlanıyorum. Ama sonra bazıları en sevdikleri Maine gölünde kaydedildi. Annem bir Adirondack sandalyesine oturdu ve bir kır çiçekleri sahnesi çizdi ve Jeff onu her açıdan yakaladı.
Başka bir dizide yıllar önceki oğlumu keşfettim. Belki bir ve üç gibi görünüyorlardı ve ayaklı pijama giymişlerdi. Fotoğraflarda Jeff’in karnını görebiliyordum, çocuklar onun önünde yerde oynuyorlardı. Büyükanne ve büyükbabalar dışında çocukların gözlerinde bir tür pırıltı ile Jeff’e baktılar.
Fotoğraflar, üvey babamın çocuklarımla geçirdiği benim farkında olmadığım bir ana dair bir fikir veriyordu. Olay olduğunda muhtemelen hala yataktaydım ve fazla uyudum. Birlikte paylaşmış olmaları gereken diğer tüm anları düşünmeme neden oldu, sadece o.
Katılmak istiyorsanız, lütfen bu formu doldurun. Yanıtlardan bir seçkiyi, birisi öldüğünde geride kalan dijital hurdayla ilgili gelecekteki bir makalede yayınlamayı planlıyoruz. Önce sizinle iletişime geçmeden gönderiminizin hiçbir bölümünü yayınlamayacağız. Sizinle iletişim kurmak için iletişim bilgilerinizi kullanabiliriz.
Bir gece iPad’de haberleri okurken daha önce aklıma gelmeyen bir uygulama dikkatimi çekti: Fotoğraflar. Jeff vefat edeli birkaç ay olmuştu ve ben onun Gmail ve Facebook mesajlarını çoktan kontrol etmişken (yazacak bir şey yok), bunu kaçırmıştım. Yaklaşık üç saniye durakladım -önce annemden izin almalı mıyım diye merak ettim- sonra baktım.
Bir aile üyesi öldüğünde, yaslı kişi tavan arasındaki kutuları karıştırır, eski hikayeleri içeren albümlere ve hatıralara bakardı; Bugün sevdiklerimiz öldüğünde, büyük olasılıkla arkalarında sayısız dijital kırpıntı bırakıyorlar: kısa mesajlar, sesli mesajlar, e-postalar, ekran görüntüleri, yapılacaklar listeleri, gizli olanlar da dahil sosyal medya hesapları.
Biri öldüğünde geride bırakılan dijital kırıntılara dayanarak başkalarının aileleri veya arkadaşları hakkında neler öğrendiğini duymak istiyoruz. Keşfettiğiniz bir fotoğrafı, e-postayı, Facebook mesajını, taslak notu veya başka bir dijital bilgiyi paylaşın ve ondan ne öğrendiğinizi bize bildirin. (Aşağıdaki forma bakın.)
Tavan arasındaki kutular gibi, bu dijital mesajlar akrabalarımız hakkında belki de bilmediğimiz hikayeler içeriyor. Büyükbabam öldükten sonra annem, onun 2. Dünya Savaşı sırasında ordudan eve gönderdiği mektuplara baktı ve onun savaş sırasında koşer kalma çabalarını öğrendi. O mektuplar her zaman oradaydı, ama şimdi ağırlıkları artmıştı.
Üvey babam vefat ettikten sonra, ailemiz bakmak için onun eski fotoğraflarını çıkardı.Kredi…Barbara Strauss’un izniyle
Ancak, küratörlüğünü yaptığı albümlerin ve eski nesillerin özenle yazılmış mektuplarının aksine, bugün geride kalan dijital artıklar genellikle spontane ve düzenlenmemiştir.
Üvey babam çok hastalandı ve ondan önce boş zamanının çoğunu yatakta okuyarak geçirdi, o kadar çok fotoğrafının yatarak çekilmiş gibi görünüyordu. Fotoğraflar uygulamasına baktığımda çok sayıda ayak çekimi gördüm. Görüntülerin çoğu, kasıtlı fotoğraflardan çok rastgele ekran görüntüleri gibi görünüyordu.
Ayaklar, ayaklar, ayaklar ve sonra patlama – Jeff’in yüzünün bir dizi yakın çekimi, başı hastane yatağında. Jeff hastanede özçekim yaptı mı? Yemin ederim birinde gülümseme gördüm.
Geri dönmeye devam ettim. Eski fotoğrafların çoğu ya annemin ya da kedileri Basil ve Oregano – kısaca Reggie’ye aitti. Onlara isim vermek dışında, annem bu kedilerle hiçbir zaman fazla bir şey yapmak istemedi. Ama Jeff’in gözleri onun üzerindeydi ve Reggie ne zaman bir şov izlerken ya da dergi okurken kucağına çıksa ve annem kazara onu okşarsa, Jeff o anı yakaladı.
Yıllar boyunca annemin mutfakta durup kıyafetleri denediği birkaç gösteri de oldu. Bir partneri mutlu etmek için gereken bu fotoğrafları hayal etmeye zorlanıyorum. Ama sonra bazıları en sevdikleri Maine gölünde kaydedildi. Annem bir Adirondack sandalyesine oturdu ve bir kır çiçekleri sahnesi çizdi ve Jeff onu her açıdan yakaladı.
Başka bir dizide yıllar önceki oğlumu keşfettim. Belki bir ve üç gibi görünüyorlardı ve ayaklı pijama giymişlerdi. Fotoğraflarda Jeff’in karnını görebiliyordum, çocuklar onun önünde yerde oynuyorlardı. Büyükanne ve büyükbabalar dışında çocukların gözlerinde bir tür pırıltı ile Jeff’e baktılar.
Fotoğraflar, üvey babamın çocuklarımla geçirdiği benim farkında olmadığım bir ana dair bir fikir veriyordu. Olay olduğunda muhtemelen hala yataktaydım ve fazla uyudum. Birlikte paylaşmış olmaları gereken diğer tüm anları düşünmeme neden oldu, sadece o.
Katılmak istiyorsanız, lütfen bu formu doldurun. Yanıtlardan bir seçkiyi, birisi öldüğünde geride kalan dijital hurdayla ilgili gelecekteki bir makalede yayınlamayı planlıyoruz. Önce sizinle iletişime geçmeden gönderiminizin hiçbir bölümünü yayınlamayacağız. Sizinle iletişim kurmak için iletişim bilgilerinizi kullanabiliriz.